Het heet Vue de L’asile et de la Chapelle de Saint-Remy. Daar, in dat tehuis, was de arme schilder opgenomen wegens psychiatrische aandoeningen. De getuigenissen van de tijdgenoten zijn echter heel wat menselijker dan het afschuwwekkende beeld dat van Vincent in de jongste biografie van de Amerikaanse schrijvers White en Naifeh wordt geschetst. In hun ogen was Vincent een asociale aandachtsverslaafde door syfilis aangetaste dwingeland, en niet veel meer. Geen aandacht voor de denker en de mensenvriend die hij, getuige zijn brieven, toch óók was. Het is een geluk dat het vuistdikke, maar respectloze boek in Nederland weinig aandacht heeft getrokken, behalve dan door het nieuwtje dat Vincent's dood geen zelfmoord was, maar moord door twee pubers.
