Daar schilderde hij dit soort kleurig abstracte werken, nog voor de abstractie brede ingang vond. Men sprak er schande van, in de keurige Haagse Pulchri-kringen. En Prikker, die niet vies was van een robbertje verbaal vechten, wenste zijn collega's allemaal het ergste. Een lekker bommetje, moesten ze eens in de hele Pulchri-troep gooien, dan zouden ze wel anders piepen, die chappies. Maar toen was Prikker nog niet de in Duitsland beroemde toegepaste kunstprofessor. Zijn vele jeugdige anarchistische uitingen deed hij vooral in zijn briefwisseling met Henri Borel (uitgegeven door Joosten) die behoort tot de leukste, en vreemd genoeg ook gevoeligste kunsthistorische literatuur die we hebben. Dit werk is te kop bij Christies.
