De Nederlandse kranten wijdden uitvoerige beschouwingen aan deze intrigerende werken. De NRC over het begin van Spilliaerts carrière: "[Spilliaert is] de man van de zuiver-rechte lijn: zijne eerste eigenaardigheid is een eenigszins cerebrale, want synthetische oprechtheid. Deze oprechtheid strekt zich [...] niet uit tot de kleur. [...] Spilliaert houdt niet van het wemelend schilderen de impressionisten — misschien wel een onmacht. Hij sloot schakeering uit voor effen en vlakke toonen, scherp omlijnd: het wil niet zeggen dat hij het anders had gekund. Zijne kleur was trouwens niet die van een schoon colorist: zij was opzettelijk, want zij herleidde tot een abstrakte grondtoon; zij was tevens leelijk, want van eene austeriteit, die buiten beminnelijkheid stond. Met deze strenge middelen bereikte echter Spilliaert een soort opdringende tragiek. Het opzettelijke van deze koppige kunst riep niet alleen de aandacht op zich: zij imponeerde eerbied. Zij verried een zoo goed als ascetische aanleg; er was niet veel vreugde bij Spilliaert: er was vooral overlegdheid en begrip. Het was — een zeldzaamheid in dit blij schildersland — iets meer zelfs dan bedachtzaamheid: er was gedachte."
Deze Winter in Oostende (1905, 50 x 72 cm) is te koop bij De Vuyst te Lokeren.
