Leon Spilliaert, Oostende

"En nu zal ik niet zeggen, dat Leon Spilliaert de techniek verwaarloost: ik zal alleen herhalen, dat zijne techniek ontoereikend is. Ik voeg er aan toe, dat het niet in zijn aard ligt, zich zelf in deze aan te vullen. [...] Hij stelt zich tevreden met de middelen, die hij acht uitgevonden te hebben, en is overtuigd, dat zijne expressiemiddelen overeenstemmen met zijne expressieve inzichten. Hij wil niet inzien, dat hij daarin zou kunnen falen. Maar zijne vrienden zien dat wel. Zij kunnen het transponeeringsvermogen van Spilliaert benijden: zij weten, dat ze hem materieel de baas zijn. Te meer, daar Spilliaert vroeger heeft bewezen, veel meer te kunnen dan hij tegenwoordig biedt: er is hier weer aan hem iets averechts', dat niet pleizierig aandoet."
Zo schreef de NRC in 1920. Dat onplezierige lezen we in veel contemporaire kritieken. Spilliaert zou in de jaren die komen gingen zijn werk steeds meer tot de kale essentie reduceren. Dit werk, te koop bij De Vuyst, is uit 1923.